Formacja

Rozpoznanie powołania do Karmelu

Nasz Zakon, któremu Bóg powierzył charyzmat prowadzenia człowieka ku głębokiemu spotkaniu z Bogiem, staje przed zadaniem doprowadzenia zgłaszającego się do nas kandydata do pełnej dojrzałości, tak aby świadomy daru Bożego, mógł dojść do „człowieka doskonałego, do miary wielkości według Pełni Chrystusa” (Ef 4, 13). Karmel jest drogą wewnętrznej prawdy co do cielesności, stosunku do świata materialnego, relacji międzyludzkich, historii i życia duchowego. Rozpoznać powołanie oznacza poznać wolę Boga względem danej osoby.

Jak zostać karmelitą bosym?

Postulat

Postulat jest stopniowym czasem przejścia od życia w świecie, do życia zakonnego. Trwa rok czasu i kandydat do zakonu ma realną możliwość poznania życia karmelitańskiego. Uczestniczy w żywym i realnym świadectwie życia braci, pogłębia swoją relację z Bogiem w modlitwie i uczy się bezinteresownej miłości we wspólnocie braterskiej. Postulat jest czasem danym kandydatowi, aby mógł pogłębić, a w razie konieczności skorygować swoją pierwotną wizję ideału karmelitańskiego, konfrontując ją z konkretną, przeżywaną tu i teraz rzeczywistością.

Obłóczyny

Postulanci przybywają do klasztoru nowicjackiego i po czasie przygotowania zostają obłóczeni tzn. otrzymują zakonny habit jako znak ich przynależności do zakonu. Otrzymują również zakonne imię – predykat, tzn. tytulację czy też tajemnicę swojego życia duchowego. Swoiste małe powołanie w powołaniu. Obrzęd obłóczyn rozpoczyna roczny czas trwania nowicjatu.

Nowicjat

Nowicjat, poprzez który kandydat rozpoczyna swoje życie w Zakonie, ma za zadanie umożliwienie doświadczenia tego wszystkiego, co oznacza „poświęcenie się Bogu (konsekracja) w Karmelu terezjańskim” . Ma on doświadczyć naszego sposobu życia w Zakonie, aby można było ocenić jego intencję, wolność wyboru, zdatność moralną, duchową, intelektualną, odpowiednie zdrowie fizyczne i psychiczne, które są niezbędne do podjęcia życia zakonnego. Nowicjusz, z pomocą magistra, powinien dążyć do odpowiedniego zrozumienia rad ewangelicznych i innych wartości teologicznych związanych z życiem zakonnym, aby mógł w pełni świadomie dokonać wyboru, oraz wzrastać w miłości, krocząc za powołującym go Chrystusem i odpowiadać swoim codziennym życiem na Jego wezwanie.

Pierwsza Profesja Zakonna

Pierwsza profesja jest aktem, w którym nowicjusz podejmuje decyzję o jeszcze ściślejszym zjednoczeniu się z Chrystusem oraz Rodziną Karmelitańską, poprzez zakonne śluby: czystości, ubóstwa oraz posłuszeństwa. Pierwsze śluby zakonne są składane na rok czasu. Decyzja ta będzie ponawiana każdego roku, aż do momentu złożenia ślubów wieczystych.

Studentat i juniorat

Studentat i juniorat est etapem formacji początkowej alumnów i juniorystów od złożenia pierwszej profesji do uroczystej. Trwa około pięciu lat, z indywidualnym podejściem do każdego brata. W przypadku kandydatów do kapłaństwa, bracia odbywają formację intelektualną w Wyższym Seminarium Duchownym. Jako studenci filozofii i teologii podlegają wszystkim wymogom stawianym im przez Matkę Kościół. Formacja duchowa realizuje się przede wszystkim przez sumienną praktykę wspólnotowej modlitwy, wierne i czynne uczestnictwo w pozostałych aktach życia wspólnoty, chętne podejmowanie obowiązku pracy, współpracę z formatorami, osobistą lekturę i praktykę kierownictwa duchowego. Alumni włączają się w życie konwentu zgodnie z ich obowiązkami i prawami, w pełni uczestnicząc w braterskiej komunii.

Drugi nowicjat

Bezpośrednim przygotowaniem do złożenia profesji uroczystej jest tzw. „drugi nowicjat”, który trwa około dwóch miesięcy. Odbywa się on pod opieką magistra, w klasztorze wskazanym przez Ojca Prowincjała. (Zazwyczaj część „drugiego nowicjatu” bracia odbywają w naszym Eremickim Domu Modlitwy, dla zakosztowania karmelitańskiej tradycji życia eremickiego). Jest to czas bezpośredniego przygotowania się do złożenia ślubów wieczystych.

Profesja Uroczysta

Profesja uroczysta realizuje w sposób całkowity dar człowieka, czyniąc go definitywnym oraz doprowadzając konsekrację chrzcielną do jej pełnej realizacji. Jest to prawdziwe wydarzenie o wymiarze eklezjalnym, dlatego celebracja profesji uroczystej odbywa się publicznie, tak aby wspólnota chrześcijańska mogła w niej z radością uczestniczyć. Ma ona charakter uroczysty. Jest to ostateczne „tak” wypowiedziane Dobremu Bogu oraz Wspólnocie zakonnej, z którą człowiek wiąże się definitywnie, aż do śmierci.

Święcenia diakonatu i prezbiteratu

Kapłaństwo zaś powszechne wiernych i kapłaństwo urzędowe, czyli hierarchiczne, choć różnią się istotą a nie stopniem tylko, są sobie jednak wzajemnie przyporządkowane; jedno i drugie bowiem we właściwy sobie sposób uczestniczy w jednym kapłaństwie Chrystusowym. Kapłan urzędowy mianowicie, dzięki władzy świętej, jaką się cieszy, kształci lud kapłański i kieruje nim, sprawuje w zastępstwie Chrystusa (in persona Christi) Ofiarę eucharystyczną i składa ją Bogu w imieniu całego ludu; wierni zaś na mocy swego królewskiego kapłaństwa współdziałają w ofiarowaniu Eucharystii; pełnią też to kapłaństwo przez przyjmowanie sakramentów, modlitwę i dziękczynienie, świadectwo życia świątobliwego, zaparcie się siebie i czynną miłość. (KDK 10)